ე.ი. მინდა გითხრათ, რომ როგორც იქნა ჩამოვბრძანდი ქალაააქში (კალაძისეული აქცენტით:)) რომ არა 1 მეგობართან დადებული ნაძლევი შეიძლება ცოტა ხნით კიდევ გადადებულიყო წამოსვლა, მაგრამ ნანა რისი ნანა იქნებოდა, რომ პრინციპებს არ აყოლოდა? მეგობრის სიტყვებმა- შენ ჯერ მაქედან ჩამომსვლელი არ ხარო, რამდენიმე საათში გადამაწყვეტინა წამოსვლა:) ბოლო წუთები, თუ საათები, სამახსოვრო საჩუქარი, თბილისში გამოცილება და ა.შ. და ა.შ. იმდენად გულის ამაჩუყებელი აღმოჩნდა, რომ ჩემისთანა გულქვა ადამიანმაც კი გადმოყარა ცრემლები. ეტყობა ზღვაზე გატარებულმა ოთხმა თვემ მაინც დატოვა კვალი ჩემს ხასიათზე. ვერ ვიტან გამომშვიდობებას და მის თანმხლებ სენტიმენტალობას. ვფიქრობ ცხოვრებაში აღარ მეყოლება ისეთი ფანტასტიკური და კეთილგანწყობილი დირექტორი და ადამიანი, როგორიც ბატ ზვიადი იყო და ალბათ ყველაზე მეტად ამაზე მწყდება გული. ნებისმიერ შემთხვევაში ამის გამო იქ ვერ "გადავცხოვრდებოდი", ასე რომ მორჩა საზიზღარი ნოსტალგია. მე ისევ ის გულქვა ადამიანი ვარ:D
ვდებ მხოლოდ "ანდამატის" ძალიან ძალიან ბევრ სურათებს. მე რაღაც ვერ მოვახერხე კადრში მოხვედრა:)
No comments:
Post a Comment